تسلط بر نفس

بسم العزیز

آنچه که من به تازگی جدا از بقیه مسائل تجربه کرده‌ام این است که یکی از مهمترین علل برای اینکه انسان در نماز و ادعیه و غیره خیلی کم حضور قلب پیدا می‌کند و یا اصلاً پیدا نمی‌کند این است که مادیات را هدف خویش قرارداده است خصوصا در مسئله خوردن و آشامیدن اگر کسی از صبح برمی‌خیزد به فکر این باشد که صبحانه چه غذایی بخورد و کدام را بخورد و بعد از آن چه در ناهار و چه در شام  و غیره و مهمتر اینکه چقدر بخورد. یک مسئله اینجاست که انسان اگر بر نفس خودش مسلط نباشد حتی در خوردن و آشامیدن هم بر خودش مسلط نیست.

البته خود من جزء این گروه هستم و انشاءلله از همین الان که دارم این مقاله را می‌نویسم تصمیم گرفته‌ام به مدد الهی در خوردن و آشامیدن خودم را کنترل کنم.

پیوسته وضو داشتن خوب است اما برای کسی که بتواند بر باطنش هم مسلط باشد و گرنه ظاهری است و خدای نکرده عجب و ریا می‌آورد.

که شکم از غذای خالی دار     تا در آن نور معرفت بینی

و به همین خاطر قرآن دستور روزه را می‌دهد که یک جنبه آن اهمیت ندادن به شکم و  غذاست تا لعللکم تتقون نیز در او تحقق یابد.

خدایا ما را در این راه یاری کن!

الهی آمین

برزی      ۱۳/۹/۶۱

مسئله جلوگیری از غضب و صبر هنگام ناراحتی و گناه و سختی بسیار مهم می‌باشد.

قسمتی از وصیت نامه شهید مجید کمالیان (با تخلص و کمی تغییر)

… همیشه سعی در حاضر و ناظر داشتن خداوند در اعمال و رفتار خویش داشته باشید و بدانید که رمز فلاح  و رستگاری در اظهار عبودیت در پیشگاه الله می‌باشد، …

از این رابط عمیقاً و دقیقاً محافظت به عمل آورید و جز این نیست که حافظ کانال ارتباطی انسان با خدا تنها تقوی می‌باشد و بس.

حرکت انسان ملهم از نیازهای او می‌باشد که بر مبنای جهتی که برای خویش انتخاب کرده شکل می‌گیرد. آن کس که نیازش قرب به الله گشت جهت الهی پیش می‌گیرد و به راهی قدم می‌گذارد که بیگانه را در آن راهی نیست تا چه رسد که به رابطه انسان با خدا لطمه‌ای وارد کند.