بایگانی دسته ی خاطرات

امروز ۲۳ سال از روزی که خبر شهادت داداشی رو شنیدیم

و فردا ۲۳ سال از روزی که به دل خاک سپردیمش می گذره …

متن زیر رو یکی از دوستانش در مراسم اولین سالگرد شهادتش خونده بود

امیدوارم که همواره در راهی که شهدا برامون تعریف کردن باشیم و بمونیم

—-

ولی تو ای دارای همه چیز!

هیچ چیز را به رضای خدا ترجیح ندادی

و به جای همه عنوانها و همه اسمهای دهن پرکن

عنوان زیبای شهید را به اسم قشنگت اضافه کردی

تویی که اسیر دنیا نشدی

 چه نجیبانه رفتی

چه سبکبال پرواز کردی

مثل کبوترهایی که ناگهان به پرواز درمی‌آیند

و مثل سوارانی که با شتاب می‌گذرند

چه کوتاه ماندی

 و چه زیاد خواهی ماند

ما همه میراث تو را تقسیم کردیم

یک جانماز خیس و یک مهر له شده از مال دنیا داشتی

اما نه

سبد سبد عشق را هم بین خودمان تقسیم کردیم

دسته دسته رضای خدا را به غنیمت گرفتیم

ادامه مطلب

از راست به چپ:

ردیف پایین: داداش صادق، داداش فخرالدین

ردیف بالا: داداش کاظم، دایی احمد

این عکس رو چند روز پیش مهدی از بین عکسای قدیمی پیدا کرد. یادمه بزرگ‌ترین سرگرمی تابستون ما این بود که بریم لواسون – خونه ییلاقی مادربزرگ.
یه تابستون که شاید حدودای سال ۵۹ بود تصمیم گرفتیم برای پر کردن وقتمون یه گوشه باغ پدربزرگ سنگر درست کنیم و با هم بجنگیم. (البته شاید خنده دار باشه که تک دختر خانواده بین سه تا برادر مجبور بود بازیهای پسرونه داشته باشه و عوض عروسک بازی بره تو سنگر بجنگه :))
… تو یه فاصله حدودا شاید سه یا چهار متری دو تا سنگر روبروی هم درست کردیم. خاک جمع کردیم، سنگهای درشتش رو جدا کردیم، با آب مخلوط کردیم و گل درست کردیم و بعد دیوار سنگر‌ها رو ساختیم. تازه توی دیوار سنگر‌ها هم یکی دو تا جای خالی کوچولو برای دیده بانی گذاشتیم. من و داداش کاظم تو یه سنگر و داداش صادق و داداش فخرالدین تو سنگر روبرو. (طبق معمول چون من از اون سه تا کوچک‌تر بودم با داداش بزرگ‌تر همبازی بودم تا ضعفم رو جبران کنه)

دایی احمد هم یه سنگر درست کرد تو حاشیه راست بین این دو تا. البته درست یادم نیست اما فکر کنم خدا بیامرز دایی محمود هم همسنگرش بود!!!
وسیله جنگی امون هم گوجه سبز و… بود. وسیله دفاعی هم تا جایی که یادمه شاخ و برگ گیاهان. جیغ و داد می‌کردیم و به هم گوجه و میوه‌های کوچولو پرت می‌کردیم. بازیمون هم کلی قانون و مقررات داشت. تنظیم کننده قوانینش هم داداش کاظم و داداش صادق بودند. فکر کنم من بیشتر مسئول تدارکات سنگر بودم و به داداش کاظم مهمات می‌رسوندم.
روزهایی داشتیم… شاد بودیم و پر از شیطنت… هر کسی که گوجه سبز بهش می‌خورد یه امتیاز برای سنگر مقابل داشت. بازیهامون ساده بود و…
وقتی صادق بهار ۶۲ تو عملیات والفجر یک شهید شد، اون سنگر‌ها شده بود محل بازگویی خاطرات برای من و فخرالدین. اون موقع فخرالدین سیزده سالش بود. می‌رفتیم و می‌نشستیم و خاطره اون روزا رو مرور می‌کردیم. تا اینکه کم کم اون سنگر‌ها خراب شد… و بعد فخرالدین هم شهید شد…
وقتی یاد اون روزا می‌افتم فقط پر می‌شم از حسرت و دلتنگی و…
کاش اون روز‌ها برمیگشت…
گوشه گوشه خونه مادربزرگ و باغ پدربزرگ پر از یاد داداشی هاست. اونایی که هیچوقت فراموش نمی‌شن.

خاطره ای از اردوگاه کرخه

به روایت: محسن امامی

این روزها وشبها یادآور خاطرات بسیاری از عملیات‌ها و رشادت‌های بچه‌ها در زمان دفاع مقدس می‌باشد.

اکثر عملیاتهای بزرگ و فتح‌الفتوح‌ها در سه ماهه آخر سال صورت گرفته و همیشه این ماهها خاطره‌انگیز بوده است. عملیات بیت‌المقدس ۲ هم  از این قاعده مستثنی نبود و بچه‌ها میدونستند که عملیات مهمی در پیش داریم. این عملیات با عملیاتهای قبلی یه فرق مهم داشت و اون هم اینکه میبایستی در کوههای سر به فلک کشیده کردستان ودر دامنه‌های پر از برف و سرما عملیات میکردیم. اتفاقی که برای اکثر بچه‌های گردان تازگی داشت و شاید نادر بود. برای اینکه خیلی از بچه‌ها برای اولین بار بود که اومده بودند جبهه و در همان اولین عملیات به دیدار معشوق شتافتند. شاید خیلی‌ها عکس گردنه گرده رش رو ببینند بگن با هیچ تاکتیک نظامی و نیروی انسانی نمیشه به سادگی از این گردنه رد بشی وعملیات کنی. اما عظمت این کوه در مقابل عزم واراده کسانی که توکل داشتند و به این سادگی تسلیم نمیشدند، سر تعظیم فرود آورد. باید درود فرستاد به خلق‌کنندگان این حماسه‌ها؛ باید خاک پای آنان را توتیای چشم کنیم؛ باید  درود بفرستیم به صبر و استقامت پدران، مادران، همسران، خواهران، برادران و فرزندان معزز شهدا. باید نوشت که جوانان برومند وعاشق این سرزمین اسلامی چه فداکاریهایی کردند.

ادامه مطلب

به روایت : محسن امامی

بعد از پدافندی مهران و پس از اینکه گردان حمزه به پادگان دوکوهه اومد، بعضی از نیروها تسویه کردند و درمقابل تعداد زیادی نیروی تازه به گردان وارد شدند. تعداد نیروهای جدید آنقدر زیاد بود که گردان استعداد تشکیل چهار گروهان را داشت. اینو گفتم تا آخر خاطره بگم بعد از عملیات کربلای پنج چه تعداد از این نیروها سالم موندند. مدت کمی وقت داشتیم برعکس عملیات‌های قبلی که حدوداً یک‌سال فرصت داشتیم. گفته می‌شد که عملیات خیلی سختی رو در پیش داریم. بنابراین باید آماده می‌شدیم.

گروهانها سازماندهی شدند. نیروهای دسته‌ها مشخص شدند. فرمانده دسته یک از گروهان یک گردان حمزه برادر گلستانی، معاون گروهان برادر مهدی خراسانی و فرمانده گروهان برادر قاسم کارگر.

 

به روایت: مهدی صاحبقرانی

داداش خوب من عاشق شعر (روزها فکر من این است و همه شب سخنم …) بود، نه بابا عاشق خود خدا بود، خوش بحالش.

مرحله اول عملیات وقتی پای کار رفتیم، ساعت حدودای ۲ نصف شب بود، جاتون خالی برای شام قبل از قتلگاه برامون سفره رنگین چیده بودند، یه رون مرغ رو با زرشک پلو مخلوط کرده وداغ داغ تو پلاستیک فریزر ریخته بودند. خلاصه ما که به عواقب این غذاها واقف بودیم، لب نزدیم و بیچاره اونایی که بی‌تجربه بودند با ولع خوردن وبعد ازاونم خیر سر تدارکات گردان که نوشابه خارجی گیر کسی نمیومد، شب عملیات سر از جبهه و بعدشم پشت خاکریزدشمن … بچه بسیجی بی ترمز اون موقع هم بدون درنظر گرفتن زمان ومکان مصرف این نوشیدنی گوارا تا آخر بطری رو سرکشید و دیگه از بعدش براتون نمیگم…..

ادامه مطلب

به روایت: محسن امامی

قبل از عملیات کربلای هشت تو اردوگاه کرخه بسیجیهای نمونه رو انتخاب کردند وشهید احمدی زاده بعنوان یکی از این بچه ها لوح تقدیر گرفت. شب توی چادر نشسته بودم دیدم فخرالدین اومد توی چادر و یک بسته به من داد کادو پیچ شده و تمیز گفت: اینو یکنفر داده بدم به شما. پرسیدم کی داده گفت :نمیگم چون راضی نیست. تهدیدش کردم باز هم با اون خنده زیباش گفت: هرکاری کنی نمیگم گفتم باشه  بلند شو بریم.