بایگانی سال 2011 (برگه 7)

بسم الله

الان ساعت ۱۱/۵ شب ۶۶/۸/۱۶ به ساختمانهایمان در شهرک باهنر رسیدیم. الحمدلله و صد الحمدلله که سالم از تهران آمدیم و البته اخلاقیات بد تهران که باید دوباره تمامی آنها را در همین مکان دور بریزیم و دوباره و البته هزار بار از خدا تقاضای بخشش از نزدیکی به گناهان کنیم.

خدایا تو خود ما را ببخش و در راه نزدیکی به خود ما را منصور بگردان و در فرجش تعجیل عنایت فرما.

والسلام

برزی

الهی! معبودا! محتاجم، فقیرم، بیچاره‌ام‌. کوله بار گناه کمرم را خم کرده است. نظر تو را می‌خواهم، محبت تو را می‌خواهم، رحم تو را می‌خواهم و فقط و فقط تو را و تو را و تو را می‌خواهم.

انشاءالله همه به فکر مرگ باشید و به یاد داشته باشید چیزهایی را که حال دارید ممکن است در آینده دور یا نزدیک از دست بدهید و هر لحظه آماده باشید که خداوند ما را عبث نیافریده و هر لحظه در امتحان و آزمایش به سر می‌بریم.

از خداوند پیروزی و روسفیدی در امتحانات الهی را هم برای شما و هم برای خودم خواستارم.

۱۳۶۶/۳/۶

ساعت ۶ بعدازظهر است. بعد از خواندن چند سوره از قرآن در یک قسمت جدا و دور از چادرها در زیر درختان در منطقه سرسبز کوزران نشسته‌ام. گردان شهادت، سخنرانی انصاریان را گذاشته و گردان کمیل هم مصیبت امام حسین و زینب را گذاشته.

بادی در این منطقه می‌وزد بین نسیم و باد تند و بین درختان می‌پیچد و هوا نیمه روشن است. هوا نیمه ابری است. گاهی باد تند می‌شود و سردم می‌شود و دلم گرفته. به یاد صادق می‌افتم که در این گردان بود. چه رنجها کشید و چقدر مقامش عالی است، با آن معنویت، خدا مقامش را عالی کند!

به یاد شهید مفقود احمدی‌زاده می افتم چقدر دوست خوبی بود و می‌دانم که خیلی از این تنهایی‌هایی که من به آن رسیده ام او داشته. به یاد خنده‌های زیبایش می افتم، چقدر زیبا می‌خندید و چه یار خوبی بود. بیاد شهید مظلوم قهرمانی می‌افتم که چقدر ساده و بی‌ریا بود و چقدر راحت شهید شد. تیر خورد توی شقیقه‌اش و از آن طرف درآمد. جداً خدا چقدر زود راحتش کرد. از رنجهایی که ناخودآگاه بعدها به او از شهادت دوستان و از تنهایی‌ها می‌رسید. به یاد شهید گلقندشتی می‌افتم. چه قدر زجر کشید و اسطوره مقاومت بود، با آن کم سخن گویی‌اش و روح آرامش؛ و به دنبال او به یاد شهید کم‌گوی و خداجوی و انسان بزرگ شهید زندیه می‌افتم با آن هیکل کوچکش و چهره زیبایش. حالا گردان نوار منصور را می‌گذارد و دلم را آشوب می‌کند، دلم گرفته که چرا من اینجایم و هنوز …

از راست به چپ:

شهید صادق مهدی برزی، دکتر داریوش مهدی برزی

بسم الله الرحمن الرحیم

واذا اصابتهم مصیبه قالوا انا الله و انا الیه راجعون

پدر، مادر، برادران و خواهر عزیزم! شما باید بدانید که مرگ حق است و همه باید روزی دنیای فانی را ترک کنند. پس شما هم برای مرگ من ناراحت نباشید و به خواست خدا تسلیم شوید.

چون من خیلی گناهکارم و از ثواب دستم تهی است هر جمعه برایم دعا کنید. مادر عزیزم! مرا ببخش که به حرفهایت گوش نکردم ولی خوب حال که دستم از دنیا کوتاه است، کاری نمی‌توانم بکنم. در زندگی همواره به یاد خدا باشید و برای نفس و مصلحت نفستان گناه نکنید که آن دنیا باید جواب گناهانتان را بدهید. اموال و وسایلی که دارم به هر شکلی بهتر است، مصرف کنید.

ادامه مطلب

بسم الرب الشهداء بسم الله القاصم الجبارین و ناصر المستضعفین

اکنون که این را می‌نویسم زیر آماج خمپاره‌های دشمنیم و هر لحظه انتظار فرود آمدن یک خمپاره را می‌کشیم. خدایا من از تو می‌خواهم مرا آنگونه که شایسته است بمیرانی و به من اجازه خدمت به اسلام و نیز نابودی صدامیان را بدهی

آمین

۲۶/۱۱/۶۱

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم و من همزات الشیاطین

بسم الله الرحمن الرحیم

۲۷/۱۰/۶۱

اکنون که این مقاله را می‌نویسم ۴۹ روز از ورود ما به پادگان ولی عصر «عج» می‌گذرد، قرار بود که ۴۵ روز در این پادگان برای حفاظت باشیم و در حالی که برای بسیاری از هم دوره‌های ما در مناطق مختلف از جمله جماران نیرو آمده و آنها اعزام به جبهه شده‌اند در حالیکه اکنون که من این مقاله را می‌نویسم و هیچگونه خبر قطعی در مورد اعزام ما به جبهه بدست ما نرسیده است. اکنون حدود دو ماه و ۱۷ روز از دوره بسیج می‌گذرد و حدود ۱۳ روز دیگر این دوره به پایان می‌رسد و بعد از آن اگر نیرو برای ما بیاید باید برای به جبهه اعزام مجدد نمایم. خدایا من نمی‌دانم الان تکلیفم در این موقعیت چیست؟ آیا باید پس از پایان دوره مستقیما به درس بپردازم یا اینکه اعزام مجدد کنم و به جبهه بروم؟ خدایا مرا در این دو راهی که سرگردان هستم هدایت کن. خدایا اگر چه من در راهت جهاد نکرده‌ام ولی از تو می‌خواهم به من لطف کنی و راه‌هایت را به من بنمایانی (والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا) در صورت رفتن به جبهه و عدم اعزام مجدد)

ادامه مطلب

بسم العزیز

آنچه که من به تازگی جدا از بقیه مسائل تجربه کرده‌ام این است که یکی از مهمترین علل برای اینکه انسان در نماز و ادعیه و غیره خیلی کم حضور قلب پیدا می‌کند و یا اصلاً پیدا نمی‌کند این است که مادیات را هدف خویش قرارداده است خصوصا در مسئله خوردن و آشامیدن اگر کسی از صبح برمی‌خیزد به فکر این باشد که صبحانه چه غذایی بخورد و کدام را بخورد و بعد از آن چه در ناهار و چه در شام  و غیره و مهمتر اینکه چقدر بخورد. یک مسئله اینجاست که انسان اگر بر نفس خودش مسلط نباشد حتی در خوردن و آشامیدن هم بر خودش مسلط نیست.

ادامه مطلب