بایگانی سال 2011 (برگه 8)

بسم الله الرحمن الرحیم

الان که این مقاله را می‌نویسم ۲۵ روز دوره آموزش ما در پادگان امام حسین در حال اتمام است. این پادگان از نظر آموزشی هم روی جنبه معنوی و عقیدتی بر روی بچه‌هایی که از چهره اکثر آنها نور می‌بارد (کسی که نماز شب را برای خدا به جا ‌آورد خدا هم چهره او را نورانی می‌گرداند) کار می‌کند و هم جنبه مادی برای مقابله با دشمنان قرآن (و اعدوا لهم ما استطعتم من قوه) بچه‌ها را آماده نبرد با متجاوزین کافر می‌کند. هر لحظه و هر تکه و گوشه این جا درس است. این حرف یکی از برادران را فراموش نمی‌کنم که گفت اگر اینجا خودتان را نسازید خود را دیگر نمی‌توانید بسازید ولی آیا من در تقریباً دوره آموزش خود را ساخته‌ام؟؟ جواب  آن یک کلمه بیشتر نیست و آن اینکه آنطور هنوز «نه».

ادامه مطلب

بسم الرب الشهداء و الصدیقین

شهید و شهادت

 

«من المومنین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر و ما بدلوا تبدیلا»

«از مومنین کسانی هستند که به عهدی که با خدا بسته بودند وفا کردند و بعضی از ایشان کسانی هستند که منتظر (شهادت) هستند و عهدشان را تغییر ندادند.»

چه در مورد شهادت بگویم که سخن از وصف آن عاجز است. اصلا آیا ما در خور این هستیم که سخن از چیزی بگوییم که حتی آن را درک هم نمی توانیم بکنیم؟ آیا قلبهای چرکین ما قادر به وصف این است؟

اگر واقعا بخواهم بگویم، باید بگویم هرگز!

آیا کسی که آب را ندیده می تواند شنا را یاد بگیرد؟ هرگز! ولی چه میتوان کرد که دست ما به خورشید تابناک نمی رسد و نمیتواند آنرا درک کند ولی می تواند آنچه را در مورد آن میداند بگوید این دانستنیها خورشید است و نه نیست و در واقع یک تعریف نسبی است.

شهادت چیست؟

ادامه مطلب

بسم الله الناصر المستضعفین

فاذا فرغت فانصب و الی ربک فارغب

 

تقریبا دو ماه دیگر از نوشتن مقاله اولم در مورد اوقات خود در سه ماه تعطیلی می گذرد و من که میتوانستم در این سه ماه حتی دروس سال سوم نظری را بخوانم به وقت گذرانی گذراندم و در اوایل شهریور به فکر این کار افتادم اما افسوس!!!

حال که سه ماه دیگر به مرگ نزدیک شده ام ولی هنوز کار مثبتی انجام نداده ام به تأسف بر انگشتان خود نگرم.

خدایا! من می توانستم بهتر از این در راهت خدمت کنم؟؟؟ ولی اگر می توانستم و نکردم از خودت طلب آمرزش می کنم، این اوقات از اوقاتی است که دیگر هرگز به دستم نخواهد آمد.

ادامه مطلب

بسمه تعالی

شنیده بودم که مادر ادیسون به پسرش نصیحت کرده بود که هر وقت غمی دلت را گرفت، هر چه میدانی بر روی کاغذ بنویس و آنرا بلند بخوان و سپس کاغذ را پاره کن و به دور افکن ولی من چه که کنم که نمیدانم چه بر روی کاغذ بنویسم. آنگاه که چمران و بهشتی و رجایی وباهنر هر یک بر پیمانی که با خدا بسته بودند وفا کردند به نظر من دنیا برایشان بهشت شد و از آن همه غم فارغ شدند.

می خواستم مانند چمران بگویم که همدرد علی هستم و همچون علی که شبهای زیادی را در نخلستانها سر در چاه میکرد و فریاد میکشید بگویم که غمی مانند او دارم، اما می بینم که علی کجا و من کجا؟ میخوام بگویم مانند چمران دلم ازدرد پر است ولی چیزی برای گفتن ندارم، من شاید بتوانم شبیه او مثال بزنم اما برای منی که حتی یک بار هم در میدان جنگ نرفتهام و جانم را برای خدا برکف دست نگرفتهام، یک درد عظیم حکمفرماست و آن این که من بخواهم به راهی بروم ولی موانع مادی همه و همه مانع این حرکت من باشند.  چمران! اگر بگویم غم من هم کم نیست، زیرا تو راهت را رفته و غمگین بودی که چه کم در این راه گام برداشتهای ولی … ادامه مطلب